Codzienność

Tydzień minął jak mgnienie oka. Od rana jeździłam na nowy punkt szkolić nową rejestratorkę. Bardzo mnie to stresowało, bo mam świadomość ogromu rzeczy, które trzeba przyswoić i pamiętam moje nerwy jak ja się uczyłam. A że nową jest moja siostra, to tym bardziej zależy mi, żeby przeszła wszystko jak najlżej. Zaczynałam o 7, potem po drodze pół godziny na obiad i do 18.30 praca na moim punkcie. W tym tygodniu odpuściłam bakteriologię, muszą sobie poradzić.

Za to w sobotę robiłam nadgodziny na innym punkcie. Wychodząc nie zauważyłam przeszkody - wystrzeliłam w górę tak, że pewnie dostałabym najwyższą notę za toe loop. Spadłam na lewy bok, poczułam przeszywający ból(właśnie łokciem uderzyłam w wystający krawężnik) Jako rodowita poznanianka najpierw sprawdziłam , czy nie mam dziury w kurtce, potem się wystraszyłam, bo nie bardzo mogłam ruszać ręką. Na szczęście potem minęło trochę. Dziś boli mnie cały człowiek, ale łokieć mniej, a bałam się, czy go nie uszkodziłam.

Młoda w Warszawie, Grzesiu jedzie na turniej piłkarski, a ja zamierzam spędzić niedzielę oglądając zaległe odcinki "Profilu" 

Tymek odszedł do lepszego świata -wierzę w to głęboko. Serce pęka. Znałam go osobiście, trudno nie płakać, choć człowiek tłumaczy sobie, że już nie cierpi.

Rodzice poprosili, żeby nie kupować kwiatów, tylko pomóc innym. A skoro Tymek był wolontariuszem WOŚP, to została utworzona puszka - wpłacamy na nią  , dla Tymka.